Λίγοι ίσως πλέον θυμούνται και λιγότεροι ακόμα γνωρίζουν για το κατοχικό αναγκαστικό δάνειο που υποχρεώθηκε η Ελλάδα να παρέχει σε Γερμανούς και Ιταλούς στη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής ...Ηταν πριν απο 75 χρόνια, στις 23 Μαρτίου του 1942, τότε που οι Γερμανοί κατακτητές κοινοποίησαν στην Ελληνική κυβέρνηση τους όρους της σύναψης του άτοκου αναγκαστικού δανείου που της επέβαλαν και πρόβλεπε την κάλυψη όλων των εξόδων κατοχής ενός κατοχικού στρατού περίπου 650χιλ. στρατιωτών.
Η σύμβαση που υπεγράφη τεχνηέντως, απουσία της, καθ΄υπόδειξη του Ιταλού τραπεζίτη και οικονομικού πληρεξουσίου στην Ελλάδα Ντ’ Αγκοστίνο, ανακοινώθηκε στην Ελληνική κυβέρνηση εννέα ημέρες μετά...
Στο έγγραφο του πληρεξούσιου του Ράιχ στην Ελλάδα αναφέρονταν οι όροι της σύμβασης, σύμφωνα με τους οποίους η Ελλάδα υποχρεωνόταν να καταβάλλει μηνιαίως έξοδα κατοχής 1,5 δισεκατομμυρίων δραχμών, ποσό που στη συνέχεια επαναπροσδιορίστηκε και εκτοξεύτηκε στα ύψη.
Η σύμβαση όριζε ακόμα ότι οι δυνάμεις κατοχής είχαν το δικαίωμα να αντλούν επιπλέον χρήματα από τα ταμεία του ελληνικού κράτους κατά το δοκούν και να πιστώνονται στο αναγκαστικό δάνειο.
Πρόσφατα και σύμφωνα με εμπιστευτική έκθεση, από ειδική ομάδα εργασίας του υπουργείου Οικονομικών με επικεφαλής εργασίας τον Παναγιώτη Καρακούση που για πρώτη φορά συγκέντρωσε τα διασκορπισμένα αρχεία γίνεται επίσημα αναφορά για έναν δεκαπενταψήφιο αριθμό, δηλαδή 1,5 τρισεκατομμύρια δραχμές που αφαιρέθηκαν και είναι καταγεγραμμένα στην Τράπεζα της Ελλάδος, ως καταναγκαστικό δάνειο, το οποίο απέσπασαν το Μάρτιο του 1942 από τους Ελληνες, το γερμανικό Ράιχ και η Ιταλία.
Στην έκθεσή τους οι υπάλληλοι σημειώνουν επιπλέον πως σε αυτούς τους υπολογισμούς τους δεν συμπεριέλαβαν καν τα δισεκατομμύρια δραχμών που ήταν τα μηνιαία έξοδα των κατοχικών δυνάμεων, ενώ, όπως παρατηρεί ο Παναγιώτης Καρακούσης, το δάνειο παραμένει ανοικτό και υπάρχουν οι υπογραφές των κατακτητών που μάλιστα λίγο πριν από το τέλος του Πολέμου είχαν πληρώσει μόνο δύο ή κατ΄άλλους τέσσερις δόσεις του, χωρίς αυτό να έχει αποσαφηνιστεί, κάτι που αποδεικνύει πως επρόκειτο για ένα δάνειο.
Μετά το 1945 η Βόννη «παρηγορούσε» τους Ελληνες πως όταν η Γερμανία θα έχει επανενωθεί θα μπορούσε να λυθεί οριστικά το ζήτημα των αποζημιώσεων. Ωστόσο όταν έγινε πραγματικά η επανένωση ήταν ήδη αργά, καθώς οι Γερμανοί στη «Συνθήκη των δύο συν τέσσερις» του 1990 περιέλαβαν προληπτικές διατάξεις για να αποτρέψουν περαιτέρω αξιώσεις για αποζημιώσεις, πράγμα όμως που αμφισβητείται...
Το τέχνασμα της Συμφωνίας "2+4"
Κατά τις διαπραγματεύσεις για την ενοποίηση των δύο Γερμανιών, ο τότε καγκελάριος Χέλμουτ Κολ, ζήτησε από τους διαπραγματευτές (Γαλλία, Βρετανία Σοβιετική Ενωση και Ηνωμένες Πολιτείες ) να αποφύγουν τον όρο «Ειρηνευτική Συνθήκη», ο οποίος θα μπορούσε να οδηγήσει σε πιθανό αίτημα από την ελληνική πλευρά για πολεμικές αποζημιώσεις και έτσι κατάφερε να αποφύγει την καταβολή αποζημιώσεων στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες, που προβλεπόταν από το Σύμφωνο Αποζημιώσεων που συζητήθηκε και ψηφίστηκε στις 14 Ιανουαρίου 1946 στο Παρίσι και σύμφωνα με το οποίο η Γερμανία όφειλε να καταβάλει αποζημιώσεις στους νικητές για τις καταστροφές που προκάλεσε κατά τον πόλεμο συνολικού ύψους 7,1 δισ. δολαρίων με βάση την αγοραστική δύναμη του 1938.
Συγκλονιστικά είναι επίσης και τα ντοκουμέντα που ήρθαν στο φως και αφορούν τις αρπαγές των ελληνικών αρχαιοτήτων, όπως καταγράφονται και πάλι σε έγγραφο της ελληνικής κυβέρνησης το 1946, με το οποίο ζητεί από δημάρχους και κοινοτάρχες όλης της χώρας να στείλουν λεπτομερή κατάλογο των κλεμμένων από τους Γερμανούς αρχαίων αντικειμένων.
Ο αριθμός τους είναι ασύλληπτος, καθώς 8.500 τέτοια αντικείμενα έφυγαν στη Γερμανία. Αυτές οι λεηλασίες ήταν οργανωμένες από ανώτερους στρατιωτικούς, από αρχαιολογικές αποστολές και άλλους Γερμανούς αξιωματούχους.
Δυστυχώς μέχρι σήμερα, 75 χρόνια μετά καμία ελληνική κυβέρνηση δεν έχει προβεί σε νομική διεκδίκηση του κατοχικού αναγκαστικού δανείου, ή των γερμανικών αποζημιώσεων
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου