Το δικαίωμα ενός κράτους μέλους να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση εισήχθη για πρώτη φορά με τη Συνθήκη της Λισαβόνας που ισχύει απο 1.12.2009 και προβλέπει όλα τα βήματα που πρέπει να γίνουν μετά την αποχώρηση κράτους μέλους απο την ΕΕ
Η δυνατότητα απόσυρσης ήταν εξαιρετικά αμφιλεγόμενη πριν από αυτό. Το άρθρο 50 της ΣΕΕ δεν καθορίζει οποιεσδήποτε ουσιαστικές προϋποθέσεις για ένα κράτος μέλος να είναι ελεύθερο να ασκήσει το δικαίωμα να αποσυρθεί, μάλλον περιλαμβάνει μόνο διαδικαστικές απαιτήσεις.
Προβλέπει τη διαπραγμάτευση μιας συμφωνίας αποχώρησης μεταξύ της Ενωσης και του αποχωρούντος κράτους, προσδιορίζοντας ιδίως τη μελλοντική σχέση του με την Ένωση.
Εάν δεν έχει συναφθεί συμφωνία εντός δύο ετών, η ένταξη του εν λόγω κράτους τερματίζεται αυτόματα, εκτός εάν το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και το ενδιαφερόμενο κράτος μέλος αποφασίσουν από κοινού για να παρατείνουν την περίοδο αυτή.
Η νομική συνέπεια της αποχώρησης από την ΕΕ είναι το τέλος της εφαρμογής των Συνθηκών της ΕΕ (και των Πρωτοκόλλων) αν και οποιεσδήποτε εθνικές πράξεις υιοθετηθούν κατά τη μεταφορά ή την εφαρμογή της νομοθεσίας της ΕΕ παραμένουν
Θα μπορούσαν να ισχύουν έως ότου οι εθνικές αρχές αποφασίσουν να τις τροποποιήσουν ή να τις καταργήσουν.
Μια συμφωνία αποχώρησης θα πρέπει να αντιμετωπίσει τη σταδιακή κατάργηση των προγραμμάτων της ΕΕ σε οικονομικό αλλά και επίπεδο κανόνων της ΕΕ.
Οι ειδικοί συμφωνούν ότι προκειμένου να αντικαταστήσουν τη νομοθεσία της ΕΕ, και συγκεκριμένα σε κάθε τομέα της αποκλειστικής αρμοδιότητας της ΕΕ, η απόσυρση του κράτους θα πρέπει να θεσπίσει νέα νομοθεσία σημαντική για τις επιχειρήσεις της.
Επιπλέον, μια συμφωνία αποχώρησης θα μπορούσε να περιλαμβάνει διατάξεις για τη μεταβατική εφαρμογή των κανόνων της ΕΕ, ιδίως όσον αφορά τα δικαιώματα που απορρέουν από τα δικαιώματα του πολίτη της ΕΕ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου